Niall

Nowe miejsca, nowa szkoła, przyjaciele, miłości, ale i wrogowie. Dla nie, których fajnie jest poznawać te nowe rzeczy, jednak ja wolałabym mieć w swoim życiu coś stałego. Mój tata dostaje różne prace w różnych krajach, przez co cały czas się przeprowadzam. Na początku to lubiłam, ale szybko mi się to znudziło.

-Kochanie jesteśmy-moje rozmyślenie przerwała mama.

-Dobrze pa mamo-mówiłam wychodząc z dużego czarnego samochodu. Mama nic nie odpowiedziała tylko pomachała mi i odjechała. Spojrzałam na wilki budynek o beżowym kolorze. Zaczęłam iść w jego kierunku. Poszłam do wejścia i z zawahaniem pchnęła szkolne drzwi. Do moich uszu doszedł cichy dźwięk gitary i dość głośne brzmienie dzwonka. Wszyscy zaczęli wchodzić do klas, po chwili hol był pusty. Z torby wyjęłam plan i zaczęłam szukać sali „112”. Kiedy doszłam do drzwi pewnie weszłam do środka.

-Witam jestem tu nowa- grzecznie się przywitałam.

-Oszczędź sobie (T.I)-powiedział brunet.

-Skąd znasz moje imię? -zapytałam ze zdziwieniem.

-Nauczycielka oznajmiła nas wcześniej o tym, że przybędziesz-wytłumaczył mi. Po przywitaniu skierowałam się do ławki. Usiadłam koło blondyna z pięknymi niebieskimi oczami.

-(T.I) usiadłaś koło największego debila w tej klasie-powiedział chłopak, z którym rozmawiałam wcześniej.

-Jedyny debil w klasie to ty- powiedziałam ze złością.

-Ha ha śmie… wypowiedz przerwała mu wchodząca przez drzwi nauczycielka.

-Kieran obróć się-powiedziała –widzę, że poznaliście już (T.I).

Lekcja zleciała szybko, zapoznałam kilka dziewczyn, ale na przerwach pokazywała i oprowadzał mnie po szkole Niall,(ten z którym usiadłam).Bardzo go polubiłam.                         

                    

Codziennie się widywaliśmy. W każdy piątek przychodził do mnie, lubiłam jak był, bo zawsze robiliśmy coś ciekawego.

-Jestem-powiedział Niall wchodząc do domu.

-Super… usiądź na kanapie, ja zaraz przyjdę- mówiłam tuląc się do chłopaka na powitanie.

-Ale mamo- zaśmiał się blondyn- ja jestem głodny, choć zrobić pizze-powiedział robiąc słodkie „kocie” oczka.

-No dobrze chodź.

Niall bardzo lubił jeść. Zwykle, gdy do mnie przychodził w ręku miałoś do jedzenia. Robinie pizzy było dla nas zabawą. Mąka latała po całej kuchni. Gdy nasze jedzenie doszło przyjaciel rzucił się na nie jak zwierze.

-Rzeczywiście byłeś głodny- odparłam.

-No mówiłem odpowiedział z jedzeniem w ustach.

Poszliśmy na górę do mojego pokoju. Na biurku leżało zdjęcie Kierana. Niall wziął je do ręki i powiedział.

-Pomogę Ci- cicho westchnął.

-W, czym- odparłam o wiele głośniej od chłopaka.

 -W tym –powiedział i pokazała mi zdjęcie-wywołamy w nim zdrość udamy, że chodzimy ze sobą, zobaczysz, że sam się przyzna- powiedział podchodząc do mnie, łapiąc w tali i patrząc głęboko w oczy.

-Ale on mnie nie kocha.

-Przecież widzę jak na Ciebie patrzy mówię Ci uda się.

No dobrze wieże Tobie.

-Dziękuje. A więc zaczniemy od poniedziałku. Ale musimy…Przez cały wieczór rozmawialiśmy o tym jak powinniśmy się zachowywać. Po weekendzie Niall przyszedł po mnie przed szkołą. Z domu wyszliśmy po 8.00

-Gotowa- spytał Niall przed budynkiem i złapał mnie za rękę.

-Gotowa- odparłam i ścisnęłam dłoń chłopaka. Weszliśmy do szkoły, na holach było cicho. Skierowaliśmy się do klasy. Pewnie otworzyłam drzwi od sali. Każda para oczu została skierowana na nas. Spojrzałam na Kierana, w oczach miał zazdrość. Przeprosiliśmy panią za spóźnienie i usiedliśmy w ławce. Robiliśmy dokładnie wszystko, co omówiliśmy. Śmieliśmy się do siebie, patrzeliśmy, a ja za każde jego spojrzenie odwracałam głowę i udawałam zawstydzoną. Przez całą lekcje mówiliśmy sobie czułe słówka. Niall ciągle łapała mnie w tali i całował w policzki.

-Możecie przestać- usłyszałam głos z ławki za nami. Oderwałam głowę od ramienia „chłopaka” i odwróciłam się z nim do tyłu.

A co przeszkadza Ci to?

- Tak -powiedział zdenerwowany Kieran.

-No to peszek- odwróciliśmy się i specjalnie kontynuowaliśmy. Na przerwach widziałam jego miny. Takie niezadowolone.

-Niall miałeś rację- powiedziałam z lekkim zachwytem.

No widzisz, bo ja to wiem- odpowiedział głaszcząc mnie po ramieniu. Po lekcjach od razu poszliśmy do mojego domu, ale po drodze zahaczyliśmy o budkę z Hot-Dogami, ponieważ uważa, że jedzenie w szkolnej stołówce jest mało sycące. W domu gadaliśmy i omawialiśmy i śmieliśmy się z min Kierana.

-Widzisz mówiłem, że wyjdzie- powiedziałem z przekonaniem.

-OK. OK. przyznaję Ci racje. Przez następne trzy dni podawaliśmy się za szczęśliwą parę. W czwartek specjalnie udawaliśmy pokłóconych, obrażonych na siebie. Niall zaczął lekko na mnie pokrzykiwać. Nie miałam zamiaru tego słuchać, więc udając obrażoną poszłam usiąść na ławkę. Założyłam słuchawki i włączyłam piosenkę i podkuliłam nogi. W pewnej chwili ktoś usiadł koło mnie to był Kieran. Zdziwiłam się jego obecnością.

-Po, co tutaj przyszedłeś –zapytałam pod denerwowana.

-Widzę, że pokłóciłaś się ze swoim kochasiem.

-Nie pokłóciłam, tylko zerwałam- spojrzałam na twarz Kieran te a i zobaczyłam iskierki w jego oczach. Te oczy zawsze przyprawiały mnie o dreszcze. Jednak chwili myślałam o Niallu. Zrozumiałam, że go kocham.

-(T.I) pamiętasz ten dzień, w którym przyszłaś do naszej klasy, ty nazwałaś mnie debilem. Wedy pokochałem Cię nad życie.

-Kieran ja Cię wtedy tez pokochałam.

-Może byśmy spróbowali być ze sobą- zapytał łapiąc mnie za nadgarstek.

-Kieran- powiedziałam i spojrzałam na blondyna przy którym stało kilka dziewczyn.

-Ja nie... ja nie mogę- powiedziałam wstając a ławki. Pobiegłam do Nialla i pocałowałam go. Oderwałam się od ust chłopaka, on nic nie powiedział tylko złapał moją rękę i zabrał mnie do ciemnego pomieszczenia. Przyparł mnie do ściany i ponownie mnie pocałował.

-Czemu to zrobiłeś?- Zapytałam przerywając.

-Wiedziałem, że chcesz być z Kieranem, wiedziałem też, że Cię strace, dlatego chciałem…

- Dobrze zrozumiałam-przerwałam i ponownie połączyłam nasze usta.

-Kocham Cię- westchnął.

-Ja Ciebie też.